Άγνωστο αγνώστου

Πάντα φθονούσες σκιές εξωστρεφείς,με ένα χαμόγελο στη ματιά τους.Με μια αισιοδοξία για οδηγό κι ενα "ποιος ξέρει;" για το αύριο.Τροπές περίεργες σε φέραν εδω.Παρακαλούσες για μια εξήγηση μα εσυ τη δημιούργησες.Ακροβατείς ανάμεσα σε μια ερώτηση και σε μια προπληρωμένη απάντηση. Δεν είσαι αρκετή!Αρνείσαι μα τα γεγονότα δεν ψεύδονται.Βάναυση η αλήθεια σε περικλύει κι ο φόβος στέκεται πλάι σου. Άραγε πόσο αξίζει μια φευγαλέα ματιά ;Η πειθαρχια σου μάχεται να σ'απαλλαξει απο τέτοιες σκέψεις...Ίσως πλεον να μην είναι τόσο δα ισχυρή.  Ξανά αθώα ελπίζεις και ονειρεύεσαι μέχρι οι εφιάλτες σου να ξαναζωντανεψουν.Θέληση βαφτίζεις την προσπάθεια,μα θρηνείς και ματώνεις στο δρόμο της.Ενα δρόμο γνώριμο και μη.Ο φόβος που λησμονήσεις ξεδιπλώνεται μπροστά σου. . .Που χάθηκες πάλι;

Ελάσσων θρήνος

Ανυπότακτη η χαρά μου.Ατενίζουμε τον ίδιο ουρανό, ζούμε στην ίδια ψευδαίσθηση κι αυτό είναι αρκετό . Πολλές φορές δεν χρειάζεται να αποζητάς κίβδηλες εικόνες . Χάνεσαι ανάμεσα σε δυο γραμμές και παρακαλάς να χαθούν σ'αυτές κι όλοι σου οι φόβοι,οι τετελεσμένες σου αν ασφάλειες . Είναι δα κι αυτές τόσο χαριτωμένες που καλύπτουν την ενοχή σου.Τι ακριβώς θυσιάζεις;Τίποτα δεν σου άνηκε πότε κι ούτε ευθύνες σε γέμισε.Μόνος θαρρείς πως είσαι κι απατηλά πείθεις το ειδώλιο σου.Θαραλλέα αναζητάς λίγο άλικο νερό, σαν κι αυτό που έρεε στα όνειρα σου . Όμως κι αυτό ρεει σε άλλους κόσμους, ανήκει σε άλλες ιστορίες.Πάγωσε μονομιάς σαν έβρεχε κι ύστερα η εικόνα χάθηκε απο μπροστά σου-εύθραυστη κι αθέατη σαν ήταν.Η ένδεια σου ,ψυχρή κι ασθενική ,σπάραζε να την αποδεχθείς μα η αλαζονεία δεν αποτραβήχτηκε στιγμή από τη σάρκα σου.Σιωπή.Μονάχα η σιωπή ,αρμονικά επιβεβλημένη σου ταιριάζει.

Lost and dismissed

"Και κάποια στιγμή ,κι εμείς θα χαθούμε ,σαν χάρτινες φιγούρες μέσα στο πλήθος ,σαν να μην υπήρξαμε ποτέ ,σαν δυο τέμνουσες γραμμές που χάθηκαν στο άπειρο μέχρι που έσβησαν ,μιας και ήταν μολυβένιες μουτζόυρες σε τσαλακωμένο χαρτί".

Ποτέ δεν περίμενα πως ο χρόνος θα γινόταν ο χειρότερος εχθρός μου.Μα,η απόλαυση του παρελθόντος είναι αυτή που με άφησε άναυδη στην επικείμενη πορεία των πραγμάτων.Και ποια είμαι εγώ τελικά; Σωστή ερώτηση ,μα λανθασμένη και βιαστική απάντηση έδωσα.Τόσο γρήγορα ξεχνούν οι ψυχές; Ίσως .Ίσως πάλι να μην ξεχνούν ποτέ αλλά η λήθη να τους βυθίζει στην ψυχική αδράνεια ώσπου να ξεριζώσουν και την παραμικρή ανάμνηση του απτού ονείρου.Μονότερμα και ρεαλιστικά θα έσπευα να πω πως η ψυχή μου δεν ξεχνα!Ποτε!Κι όμως,ξεχνά παροδικά τα ασήμαντα ,τα ελαττώματα και όσα προκαλούν το πάθος και το φόβο.Ας είναι,φώναξαν τα δάκρυα μου.Κι έτσι ,τι απο αυτά ψυχή μου σε ώθησε να ξεχάσεις; Μήπως η Μνημοσύνη διέγειρε τη σκέψη σου με άλλες έγνοιες; Μήπως ηθελημένα απέταξες  περιπόθητες ελπίδες ;Μήπως απο τη λήθη βρέθηκες στον Αμέλητα κι αφρόνως έπραξες; Ας είναι η θέληση σου και δική μου. Κι ας χαθεις μεσα στο πλήθος. Αυτή τη φορά όμως όσο σπαρακτικά και να φωνάζει το εγώ μου θα χαθώ μες τη στεριά, γιατί η θάλασσα σου με έφερε σε κόσμους απατηλούς κι η πιο τέλεια μορφή σου έγινε τελεία πάνω στο χάρτη- στο χάρτη της ψυχής μου.

Ειρωνεία

Χάρτινη σκιά που σε ακολουθεί ο πόνος .Μοιραζεσαι τη χαρά και στη θλίψη βυθίζεται .Αφήνεσαι. Δίνεις φως και εισπράττεις βαθύ σκοτάδι. Ξέρεις πως είναι πιο γνώριμο και σαν δειλός το αποδέχεσαι .Ανασφάλειες ...Εθελοτυφλείς γι 'αυτές ..Κι όταν σωπάσει η βροχή κρύβεσαι στα κρυφά, όπως έκανες πάντα.Με στάχτη καλύπτεις τις πληγές σου και παλεύεις γι'αποδοχή.Μα στο όνειρο το αίμα κυλούσε...Πάγωσε κι αυτό.Συνειδητά απορρίπτεις και μοιάζεις δυνατή.Ύστερα η αλαζονεία κυλάει στις φλέβες σου μα μονομιάς χάνεται..Αλήθεια, πότε είδες το τελευταίο σου όνειρο; Αυτοακύρωση σου είπαν, μα εσυ το λες κραυγή.Ζητάς το άγνωστο και ορίζεις το αύριο.Κανεις δεν είναι εκει..Συνοδηπόρος ο θάνατος στις σκέψεις σου και η γλυκιά σου ανάμνηση .Μια ανάμνηση όμοια των φόβων σου . Αυτή δεν θα σβήσει ποτέ... Εσύ όμως;

Λάθος

Δεν έπρεπε..όχι δεν έπρεπε!Τι σε απωθεί καρδιά μου απ'όσα είχα φανταστεί;Γεύτηκες το παράδοξο και τώρα αποζητάς να γίνει αληθινό.Η ψυχή σου πέταγε σε απατηλούς τόπους και ξεσυνήθισε τη μιζέρια της σιωπής,σαν να μπορούσε να περάσει τα εμπόδια της φυλακής της.. έστω για λίγο.Μα έτσι είναι, όλα ανώριμα και ουτοπικά πλασμένα.Διατεθημένα να σε ρίξουν στην πιο όμορφη πλάνη κι έπειτα απότομα να σε προσγειώσουν στην κόλαση σου.Κι αυτό το μπλε.Έμμονη ιδέα στοβυλλίζει στο μυαλό μου.Ψυχρό, σιωπηλό και παντοτινό το χρώμα του θανάτου.Πας όμως να προλάβεις τα τετελεσμένα,μήπως το παρελθόν σου φανεί πιο γνώριμο και ασφαλές.Ιδιοτελείς και μικρές σκέψεις.. τόσο δα μικρές, όσο κι εσύ...

Αιώνια ανάμνηση..

Χαμόγελα ψυχής στέκονται εμπόδια αλήθειας.Το πιο όμορφο χαμόγελο φόρεσες για το παντοτινό σου φεύγω.Η προσποίηση η ίδια γελούσε στο κάλεσμα της μα ήρθε να καλύψει το άγνωστο ,μιας και χρειάστηκε το πέπλο της.Το αίμα σου σπάραζε για λίγη προσοχή, μα που να βρεις;Η αγάπη κι ο θάνατος δελεαζαν την ψυχή σου.Και οι δυο είχαν αντάλλαγμα δεν σε αδικώ. Κάπου στο βάθος σου, πολιορκημενες νύμφες πουλούν ευαισθησία για λίγη ακόμα ζωή.Κι εσύ ελπίζεις να χαθείς στο πλήθος τρέχοντας να αποφύγεις την λύτρωση της ψυχής.Ιστός αράχνης οι σκοτεινές σου σκέψεις, κι εγώ παγιδεύτηκα εκεί..σαν φιμωμενη ελπίδα.Αχ να'ξέρες πόσο πονάει η σιωπή σου.Μάτωσε την σάρκα μου ,ξερίζωσε την πνοή μου.Και τώρα;

Τέρμα

Όλα τελείωσαν.Αυτό ήταν σου λέω.Έπεσε η αυλαία....Για σένα τουλάχιστον δεν είναι αναγκαίο πια να προσποιείσαι.Όπως το έκανες άλλωστε.Δεν μπορώ να χωρέσω πια το εγώ μου.Λείπει η ματιά σου που το άδειασε,κι απόμεινε η  δική μου να με τελειώσει.Ιδέες έρχονται κι αντιπαρέρχονται.Ένοιωσες μάλλον τα παράλογα των ονείρων μου ή στάθηκες τυχαία κι αόριστα, γενικά...Παλιότερα δεν μ'ένοιαζε η σιωπή,μα τώρα μάτωσα τα ράμματα μου και παλεύω να την αποτάξω.Ολημερίς παλεύω.Χάνεσαι σου φώναξα σιωπηλά,η ψυχή σου όμως έτοιμη να φύγει.Γιατί;;;
Βοές αγνώστων,βίαιες τύψεις...Ψελιζεις στο σκοτάδι σαν φεύγει η αλήθεια και ονειρεύεσαι σαν παιδί το άπιαστο, θα'ναι πού μάγεψες τα πάντα μονάχα με τη σιωπή σου λες και το σκοτάδι σου εισέβαλε μές το κενό μου.Το φως σου πλήγωσε την αδύναμη μου σκέψη και μ'έκανε να σε λατρεύω, ψυχρά κι απότομα ...Κι έτσι απότομα θα φύγεις πάλι.Έκπληξη στο πρόσωπο σου .Ναι θα φύγεις
Το όνειρο όμως τελείωσε κι η ανάμνηση του αιώνια.